We do not ask for the lives we are given,
but each of us has the right to defend that life.
I Frankenstien da neymiş diye izledim. E öyle değil mi, bu “şey” ya yaratıktı ya da canavardı. İngilizcede de it, thing ve monster olarak geçiyordu. Bu kimlik karmaşasına bir çözüm getirmişler sonunda. Frankenstein’ın canavarı babasının adını kabul ediyor. Yoksa yaratıcısının mı demeliydim..
Bilinmez bir günümüz zamanda, gargoyle’lar ve iblisler arasında yüzyıllardır devam eden savaş bir sona varmak üzeredir. İblislerin başı bu Frankenstein’ın yaratığına sempati beslemektedir ve onun gibi bir ordu kurarak ruhsuz ölü iblislere sahip olmak istemektedir. Bu hevesi için halihazırda bir de labaratuvarı vardır. Deneyler yapmak suretiyle yaratığın bir benzeri yapılmaya çalışılmaktadır.
Ah Mary Shelley. Bilebilir miydin yaşadığın dönemde bu eserinin bu kadar önemli bir yapıt haline 
geleceğini ve hatta bilim kurgunun babası olacağını. Ondan olacak çokça filmi çekiliyor. Daha geçen sene çekilmiş The Frankenstein Theory’yi hatırladım bir anda. Onda da aslında yaratık ölmemiş ve bir grup meraklı insan hikayenin bittiği yer olan dünyanın bir ucuna onu bulmaya gitmeye karar vermişlerdi. Tek buldukları da kendi ölümleri olmuştu.
Yaşatalım tabi kurgu karakterleri, buna hiç karşı değilim. Ve iyileştirelim de hatta bu tiplemeleri. Doğası dışına çıkaralım. Post-modern olmak bunu gerektirmiyor mu?
Ama bir şey daha var. Orjinal Frankenstein’da yaratıcı bir insanken ve ona baş kaldırılırken bu tanrıya başkaldırı gibi düşünülmüştü. Bu I Frankenstein’da ise çokça dini simgeyle birlikte yaratıcısını sahiplenme var. İşte kurguda ben buna karşıyım. Bırakın bu ölümsüz eserlerde din biraz uzakta kalsın. Çok umrundaydı sanki milletin Frankenstein’ın kiliseye gider birine dönüşmesi ya da tanrının sevgili kulu haline gelmesi. İşte bunun neden yapıldığını anlayamıyorum.
