Çok üzgünüm pek romantik olamadım bu hayatta. Öyle süslü sözler söyleyemediğim gibi söylendiğinde de inandırıcı gelmedi hiç. Çok da sevmem açıkçası bu türü, en az izlediğim filmlerdir bunlar. Kardeşim korku filmi sevmediği için hep onunla izlerim.
Bu da öyle bir film. Pek laylaylom başlıyor; gençler, sahil kasabası, bir düğün olacak vs. Sonra anlıyoruz ki evlenecek olan damatla gelinin nedimesi eski sevgiliymiş.Tabiki bir hesaplaşma yaşanıyor. Ama öyle insanın içini sızlatacak türden değil.
Eskiden böyle kavuşamayan sevgililer gördüğümde çok üzülürdüm, bunun sebebini bulmuştum, 5 yaşımda izlediğim Wuthering Heights‘dan çok etkilenmiştim ve film bittiği halde benim için bitmemişti. Sanki onun sonunu mutlu olarak görecekmişim gibi hep beklemiştim. Algılayamamıştım film bitince herşeyin bittiğini, hala da oturmadı ya bu durum bende, o yüzden kafamda devamını yazıyorum filmlerin şayet mutlu etmezlerse beni.
Bir konuşma var filmde, damatla sevdiği kız sahilde neden birlikte olamadıkları üzerine konuşurken, aslında bütün olanı özetleyen güzel bir replik.
Tom:I was a lifeguard in high school,
you remember that?
Laura:Yeah, I remember.
Tom:It was my favorite summer job.
I would sit in that chair itching,
itching to get out,
dying to get into the water.
And after eight hours,
my shift would end,
and I would make a break for it,
but as soon as I got into the water,
the strangest thing happened.
I would start to panic.
Laura:Let me guess. When you were a kid,
you would order chocolate ice cream,
then immediately wished
you’d gotten vanilla?
Tom:That’s not what I’m talking about.
Laura:No, I get it.
You’re torn between two women.
Tom:What I’m trying to say is…
I’m afraid of the ocean.
Korkuyor işte, haksız da sayılmaz. Düşündüm de, bunlar kavuşsa kavuşmuş olsa bu an, bu konuşma hiç yaşanmamış olurdu. O yüzden burada kalmalı kalpler, devamı olmamalı. Bir evlilikle harcanmamalı.
5 yaşımdaki halim hala 1939 yapımı Wuthering Heights’a üzüle dursun, ben de o filmde durayım.
